Naar Vancouver Island

De wekker staat vroeg. De nacht was wat onrustig dankzij onze nieuwe plek aan de rivier . Zoveel geruis kenden we niet. Ik ben 's nachts geprikt in m'n lip. Het ziet er aandoenlijk uit, zegt Anja. Ik lijk op een Zulu-krijger... We vertrekken om 9 uur. Anja rijdt het eerste stuk naar Kamloops. Daar rijden we in 1 keer goed naar de Walmart. We kopen er een prachtige (?) verzamel-CD van Hank Williams, maar -nog belangrijker- we proberen eindelijk internet te krijgen op onze tablet. Dat moet kunnen via de Canadese SIM-kaart van (Cowboy) Henk. Maar we weten niet hoe. Wat we ook hebben geprobeerd... En de Walmart-meneer weet het ook niet... Snif! Na Kamloops rijd ik het deel naar Hope. De hellingen zijn steil. De cruise control voorkomt niet dat we steeds harder gaan. Ik moet soms stevig bijremmen. Bijzonder dat vrachtauto's waar dat kan ook 100 tot 120 km/h rijden. Op vlakke delen halen ze mij in maar op de hellingen pak ik ze terug. Ze moeten om de 100 tot 150 km verplicht de weg af om alle remmen te testen of om gewogen te worden. Veiligheid telt ook hier zwaar, maar snelheid ook. Geen wonder in dit grote land. Onderweg genieten we van het 'howling in the wind' van Hank Williams en z'n andere hits. De tocht gaat zo voorspoedig dat we besluiten door te rijden naar de boot. Anja rijdt het laatste eind terwijl ik kaart lees. Met een beetje geluk zijn we om 20 uur aan de overkant. Helaas... een wielerwedstrijd gooit roet in het eten. Het verkeer rijdt daardoor langzaam over de snelweg. Om half zes zijn we bij de ferry. We hebben geen reservering, dus we hopen mee te kunnen, maar 4 auto's voor ons wordt een pylon op de weg gezet. De boot is vol. We mogen pas mee met de boot van 19 uur. Nou ja, dan zijn we om 21 uur aan de overkant. Ook prima! Anja kookt een prakkie terwijl we wachten en we beloven onszelf een ijsje als toetje aan boord. De ijsmachine is helaas stuk dus het wordt een 'tall latte' voor mij en een yoghurt voor Anja. In het zonnetje glijden we tussen de eilanden door, terwijl we eerst zelfs -om een bocht af te snijden- dwars door de Amerikaanse wateren varen. En dat zonder visum! De camping in Victoria waarvan we de voice-mail hebben ingesproken en die we hebben gemaild, heeft niet gereageerd. Daarom besluiten we de eerste camping te proberen die we tegen komen onderweg naar Victoria. Het wordt camping Oceanside. Ze zijn al gesloten, maar er hangt info over de nog beschikbare plekken. We mogen onszelf inschrijven en een plekje zoeken. De camping ligt aan zee en de lucht boven zee kleurt rose als we op onze plek arriveren. Het is 21.30. Nog snel ff onder de douche en dan snel naar bed. We zijn moe, we hebben 12 uur uur gereisd. We hebben een voldaani gevoel dat we op Vancouver island zijn!